Winston Worm

Tja, de fans van Richard Scarry's boeken snappen dat hij eigenlijk Wim had moeten heten, maar er was al een molen die Wim heet in de (POPPETJE) collectie, dus dat ging niet door. In het Engels heet de worm van Scarry Lowly Worm, maar dat vond ik het ook niet helemaal; Willem was al een eekhoorn gemaakt door Wendy, dus werd het Winston. En hij houdt van appels, maar dat had je vast ook al wel begrepen.

Camouflage

Legergroen garen, een stoere kleur, gehaakt in simpele halve stokjes. Sober, strak. In eerste instantie deed deze muts bijna denken aan een legerhelm. Dat kon dus wel wat meisjesachtigs hebben voor het truttig zou worden, besloot ik, en haakte er een schulprandje aan. Gekke combi misschien, maar die werken vaak het beste.
Over de versiering dacht ik een tijdje na. Mijn eerste ingeving was met bruin of lichtgroen bloemetjes en blaadjes erop te maken, maar ik had die kleuren alleen in dun Catania garen, en dat was me te veel werk. Mijn ongeduld leidt vaker tot vernieuwende vondsten, en zo ook nu: op zoek naar iets van een lintje ofzo kwam ik twee legergroene corduroy koorden tegen die uit de boorden van de pijpen van een ribbroek kwamen, ooit. Ik maakte er een bloem mee met de knifty knitter, waar je normaal raffiabloemen mee maakt (of bloemen van cadeaulint, dat gaat ook heel goed).

De uiteinden liet ik er nonchalant aanzitten. Een stoere bloem, passend bij deze stoere muts.

Over de naam hoefde ik niet lang na te denken: Camouflage. Om mee op te vallen.

Baret met bloemetje

Ik was al bijna vergeten dat ie er nog ongefotografeerd lag, een baret met een bloemetje in maatje net-te-klein-voor-mijzelf. Ik had geen model dat hem past, en was dus van plan een van Wendy's poppendames te vragen hem te showen, maar dat was er nog niet van gekomen.
Net zag ik hem ineens weer liggen en ik vond het niet langer kunnen. Dus ik fabriekte zelf een model van een bol wol, twee knopen en een belletje. Tadaa:

De muts is gehaakt met de restjes Punto Shine van deze en deze muts, zonder patroon gewoon een beetje aangerommeld in stokjes afgewisseld met lossen met een rand van vasten. 

In de maak

Het is hier een beetje rustig. Dat komt doordat het op school nogal druk is, maar dat betekent niet dat er helemaal niet gehaakt wordt. Er zijn maar liefst drie projecten in de maak, waarvan twee al in een gevorderd stadium: nog drie paar eikeltjesoorbellen, een legergroene muts en een (POPPETJE) appel-met-worm. Volgende week is het vakantie, dus dan zul je er nog wel meer van zien!

Lekker weg in eigen land

Afgelopen weekend zag ik bij mijn moeder toevallig het bericht 'Meta de Vries overleden' voorbij flitsen op teletekst. Onmiddelijk zei ik als in reflex: 'Lekker weg in eigen land', om me vervolgens af te vragen of dat wel klopte en wat dat dan ook al weer was. Ik was de radioberichtjes met tips voor een dagje uit in Nederland echt helemaal vergeten, maar de naam triggerde de slogan onmiddellijk weer. Wij luisterden er vroeger in de auto naar, althans, dat is mijn herinnering. Het was een mix van de kneuterigheid, fantastisch samengevat in het zinnetje 'lekker weg (...) in eigen land (...) met Meta de Vries', en de inderdaad interessante tips die er soms tussen zaten die ervoor zorgden dat we er ook echt naar luisterden, denk ik.

En soms werkt het leven thematisch, want dat is precies wat ik de afgelopen dagen deed: lekker weg in eigen land, of zoals een collega mijn relaas samenvatte: 'Allemaal schoolreisjes dus'. Vrijdag ging ik in het kader van de uitwisseling van de 2e klas tweetalig onderwijs en Engelse leerlingen mee met de excursie naar het Anne Frankhuis en Nemo in Amsterdam, zaterdag leidde ik mijn neef rond hier in het centrum en maakten we een fietstochtje langs de Lek en zondag ging ik met vrienden naar de Efteling. Helaas was het weer ook nogal 'eigen land', maar met elke dag een warmere jas, een paraplu (die meermaals omklappen door de wind in Amsterdam aardig overleefde) en een droger voor natte spijkerbroeken kon dat de stemming zeker niet verpesten!


PS: vergeet je niet te stemmen op Kip en Ei?

Stem op Kip en Ei!

(POPPETJE)s Kip en Ei doen mee met een fotowedstrijd ter ere van de wereld eidagen (ja, die bestaan!). De winnaars worden voor de helft bepaald door publieksstemmen en voor de helft door een jury, dus:

STEM OP ONS!!

Je vindt de wedstrijd hier.

Homeros, rappers en Zumba

Als lerares klassieke talen heb ik last van een soort dubbele beroepsdeformatie. Ten eerste is er het leraarschap, dat zich niet door de schoolmuren laat tegen houden. Ik scan onbewust ook in mijn vrije tijd alles wat ik lees op taalfouten en moet me geregeld inhouden om niet te 'jufferig' uit de hoek te komen. Daarnaast ben ik altijd op zoek naar ideeën voor lessen en bestudeer ik onwillekeurig pubers 'in het wild', bijvoorbeeld in de trein.
Werk en privé gescheiden houden is moeilijk in het onderwijs. Bij mij komt het er in de praktijk op neer dat ik mijn privé-leven aardig buiten school houd, maar mijn werk altijd mee naar huis neem. Dat eerste vind ik wel lekker: als ik me rot voel, kan ik echt met de tranen achter mijn ogen de school binnenlopen, maar zodra de eerste leerling over de drempel stapt, vergeet ik mijn leven en zo kan ik dan pas halverwege de weg naar huis me weer realiseren dat ik niet zo vrolijk was. Dat tweede is uiteraard niet altijd relaxed. Gelukkig houd ik van mijn werk en bovendien ben ik het gewend, dus ik zit er meestal niet zo mee.

De tweede component van mijn beroepsdeformatie zit hem in het feit dat ik een vakidioot ben op het gebied van de klassieken. Dat uit zich er bijvoorbeeld in dat mijn vakanties meestal intensieve studiereizen vol musea en opgravingen zijn, waarna ik terugkom met aankleding voor mijn lokaal en verhalen voor in mijn lessen die beginnen met: 'Ik ben er geweest...'. Doet het altijd goed. Het betekent ook dat mijn huis vol klassieke dingetjes staat en dat ik een bibliotheek aan vakliteratuur verzamel die nu al niet meer echt in de boekenkast past en daarnaast een immer groeiende collectie leesboeken met klassiek thema heb.
Soms gaat deze obsessie met de klassieken wel wat ver. Zo liep ik van de zomer (overigens met mijn vakcollega, die daar toevallig ook was), door Central Park in New York en zag een rapper die al improviserend zat te rappen. Een normaal mens zou denken: 'goh, leuk', ik zag ineens een link met de orale poëzie van Homeros, die eeuwenlang door rondtrekkende, improviserende dichters werd voorgedragen, én daarmee gelijk een lesidee.

En soms, heel soms, gaat die vakidioterie zelfs mijzelf een tikje te ver. In de Zumba-les geef ik mezelf vaak opdrachten, om doelgericht te werken aan mijn danspasjes (juist, ik bejuf ook mezelf). Zo let ik bijvoorbeeld op mijn armen, of op de overgangen tussen verschillende bewegingen. Afgelopen week besloot ik te letten op de snelheid van bewegingen: smeer je de beweging gelijkmatig uit over de hele tel of maak je hem kort en fel?
Nu had ik vorig weekend aan de Lek gezeten met een boek over de verteltechnieken van Homeros en toen dat eenmaal boven was gekomen (de termen versnelling en vertraging schoten door mijn hoofd), bleef ik links zien: vaste formules in de poëzie en terugkerende pasjes in de dans, variaties daarin, primair en secundair publiek, vertellers en dansers als vertolkers van het verhaal... Zucht. Uiteindelijk leverde het wel wat op: ik ontdekte rustpunten in de dansen en werkte daar aan, maar een beetje zorgelijk vond ik het wel.
Daarom besloot ik vandaag op de maandelijkse Zumba Party een wat minder intellectueel thema te nemen: ik koos in iedere dans een pasje dat ik extra energiek danste. En dacht daarbij toch heel even: energie is een Grieks woord...