Een kindermuts!

Met uitroepteken ja, want dat was niet het oorspronkelijke plan. Ik kocht mooie Punto Shine garen in de opruiming met in mijn hoofd een open gehaakte baret. In het vliegtuig naar Amerika begon ik eraan, bij mijn zusje ging ik eraan verder, in het vliegtuig van Indianapolis naar New York raakte ik bijna mijn haaknaald kwijt en in New York haakte ik in de rij voor een gratis kaartje voor een toneelvoorstelling in Central Park (daar spelen ze 's zomers gratis Shakespeare in het Delacorte theater. Mocht je er heen gaan: ga een ochtend in de rij zitten, het is het waard!).
Vanaf vrijwel het begin had ik twijfels bij mijn ontwerp. De bedoeling was een platte cirkel te haken en dan weer te minderen om zo een baretvorm te krijgen, maar de cirkel werd niet plat, maar golvend. Te veel gemeerderd dus. Ik was nieuwsgierig en besloot door te haken om te kijken wat het werd, maar daar in de rij in het park vroeg ik me echt af of het een muts zou worden. Terug in het vliegtuig probeerde ik te slapen, dus de muts kwam onaf weer mee naar huis.
Gister pakte ik hem er weer eens bij, en met een spiegel bij de hand was de conclusie: het is best wel een muts, maar hij is te klein voor mij. Het is een kindermuts! Vervolgens ging ik op zoek naar iemand die hem op zou kunnen, en het een na kleinste hoofd in huis bleek van Wiebelstaartje, maar hem was de muts weer te groot. Om toch enigszins een idee te geven, heb ik hem toch maar laten poseren. Tadaaa:

De muts heet 'All's well that ends well', naar het toneelstuk van Shakespeare waar ik voor in de rij zat, en naar de uiteindelijk onverwachte maar toch goede uitkomst.

En dan ga ik zo maar even kijken of ze nog een bolletje van dit garen hebben, want het is mooi spul dat fijn haakt en ik wil toch eigenlijk ook de muts die ik voor ogen had wel maken...