Ik ben er nog!

Het is hier stil geweest. Einde schooljaar is een drukke tijd voor leraren. Van de examenstress rolde ik zo in de toetsweekvoorbereiding, om vervolgens tijdens de toetsweek op uitwisseling te gaan en thuis te komen waar een indrukwekkende stapel toetsen om nakijken vroeg. Dit weekend zou ik ook nog dingen moeten doen, maar het gaat niet. Na een mentoruitje in het zwembad, een afsluiting van het jaar met de explorers, een schoolfeest (dat alles op 1 dag) en de afsluitdag op de scouting (de volgende dag) kreeg ik het nog net voor elkaar boodschappen te doen zonder om te vallen en kroop ik om half 8 in bed. Vandaag had ik met dank aan de Zumba summer party een opleving van een uur of 2, daarna stortte ik weer net zo hard in en heb ik eigenlijk nog maar bar weinig gedaan. Ik wilde naar Woodstock aan de Waal, maar ik heb in mijn hippiejurk alleen een rondje gelopen hier in de buurt met een ijsje.

In deze brakke toestand heb ik nu eindelijk weer enigszins bijgelezen hier in de blogwereld. Ik werd er een beetje jaloers van: blijkbaar hebben jullie allemaal niet alleen maar gewerkt. Maar goed, ik weet ook dat het straks andersom is: als ik deze week nog overleef, is het daarna heel lang vakantie. Gelukkig wel. Vrije tijd hebben, genoeg slapen, niet veel te veel om aan te denken: wat kijk ik daar naar uit! En dan zal ik hier ook weer met enige regelmaat te vinden zijn, al was het maar om al die maaksels die al zo lang in mijn hoofd zitten te showen als ik ze eindelijk gemaakt heb!

In de bus in Engeland haakte ik nog wel een citroen, die ik al wilde haken sinds ik deze hele mooie zachtgeel kocht (waarvan je de kleur helemaal niet kan zien op de foto, maar vooruit) toen ik naar de winkel ging voor bruin. Hij heet Kurt.

Een award en 10 ontboezemingen

En toen kreeg ik toch zomaar weer een award! Van mevr. Snoeshaan. Dankjewel!



En dit is een bijzondere award, want je moet er tien ontboezemingen of weetjes over jezelf bij schrijven. Eigenlijk wel grappig, want zoveel schrijf ik hier niet over mezelf. Jullie hebben mijn halve huis al gezien en natuurlijk wat ik maak, maar nu dus ook een beetje over mijzelf:

Als kind wilde ik schrijfster worden. Dat leek aanvankelijk een goed idee, ik was goed in opstellen schrijven. Maar naar mate ik ouder werd, werden die cijfers minder hoog en begon ik het idee te krijgen dat het wel niet zoveel zou worden met mij als schrijfster. Daarnaast leek het me ook wel eenzaam, zo alleen in je schrijfkamertje, dus ik ging voor 'een taal'. Ik dacht aan tolken, vertalen of ondertitelen.

Hoewel ik de hele middelbare school lang geroepen heb dat ik in ieder geval nooit les zou gaan geven, ben ik dat wel gaan doen. Dat gebeurt er als je Grieks en Latijn gaat studeren, dan valt er niet zoveel te tolken of te ondertitelen. Het leek me toen een hel, maar ik vind het nu geweldig. Zwaar soms, maar wel echt mijn ding.

De oplettende lezer heeft het al gezien: vertalen sloeg ik net over in het rijtje. Dat wil ik namelijk nog wel een keer doen: een Grieks of Latijns werk vertalen. Een tamelijk ambitieus plan, maar ooit ga ik het proberen.

Verder wil ik veel talen spreken als ik later groot ben. Tot nu toe is of wordt er gewerkt aan Nederlands, Engels, Duits, Frans, Nieuwgrieks en Italiaans, daar wil ik Portugees en Spaans nog aan toe voegen. Samen met de klassieken zit ik dan op 10, dat vind ik wel een mooie lijst. Die talen zijn mijn talent, maar tegelijkertijd mijn frustratie: ik heb er gevoel voor, dus ik voel ook heel goed wat ik niet kan.

Als ik alleen ben, bijvoorbeeld thuis of op de fiets, praat ik vaak in mezelf. Ik denk hardop of houd een denkbeeldig gesprek. Als er iemand langsfietst en ik heb het op tijd door, houd ik snel mijn mond.

Ik lees van die foute romannetjes, het liefst over Grieken of Italianen.

Ik dans vaak in de huiskamer, bij gebrek aan spiegel nog wel eens 's avonds met de gordijnen open. Ik kijk uit op een lang plat dak en de dichtstbijzijnde straat is een eind verderop, dus als de achterburen niet uit hun slaapkamerraam kijken, ziet niemand me, hoop ik.

Ik kan niet goed tegen melk en eet weinig suiker, omdat mijn buik daar ook beter op reageert. Bovendien is het natuurlijk gezonder. Om dezelfde redenen eet ik ook zo min mogelijk kant en klare dingen met vage ingredienten en genoeg groente en fruit. Dat het gezond is is de echte reden om het te doen, maar de reden dat ik het volhoud, is dat ik bang ben dik te worden.

Dat laatste is een beetje overdreven, omdat ik een uur heen en terug fiets naar mijn werk en daarnaast elke dag drie keer de school rondloop en twintig keer het klaslokaal en ook nog dans, klim en hardloop (dat laatste maar heel weinig momenteel). Dat doe ik alleen niet omdat ik bang ben dik te worden, maar omdat ik het zo lekker vind. Ik denk dat bewegen mijn verslaving is.

Stiekem ben ik een beetje jaloers op al die bloggers met heel veel volgers. Dat wordt wel steeds minder, want zo langzamerhand heb ik ook een aardig lijstje. Ik kijk ook altijd naar mijn statistieken, want dan zie ik dat ik best veel gelezen word. Toch nog een beetje schrijfster.

En nu moet ik hem natuurlijk doorgeven. Gezien de bijbehorende ontboezemingen ga ik hem geven aan twee blogs die ik pas kort volg, omdat ik die dames nog niet zo goed 'ken', maar toch al wel genoeg heb gezien om ze dit compliment voor creativiteit te geven.  Ominous invasion en Vrolijke Vlaggetjes, aan jullie de eer (en de uitdaging!).

Dat was de Kloosterfair!

Gister was het zo ver: de Kloosterfair! Na maanden keihard haken, was er de laatste dagen nog flink wat last minute stress. Zo bedacht ik vrijdagavond dat onze kraam toch echt niet zonder de slinger met (POPPETJE) erop kon, die we hadden willen maken en maakte hem alsnog. Het werd laat en we stonden vroeg weer op, met nog lang niet alle plannen uitgevoerd, maar klaar genoeg om een hele mooie stand op te bouwen:

Het weer zat niet zo mee en dat was natuurlijk niet goed voor het aantal bezoekers en de verkoop, maar ondanks dat liep het bij ons niet slecht. Met de muziek van Ferry naast ons en allerlei familie en vrienden die langskwamen was het bovendien supergezellig. Het was ook super om met eigen ogen te kunnen zien welke (POPPETJE)s de aandacht trokken en welke producten het best verkochten. De beste plek om marktonderzoek te doen is een markt! Het leukst waren de blije koppies van kinderen die een (POPPETJE) of een mooi bloemetje voor in hun haar kochten. Ik weet zeker dat Ying en Mazzel een liefdevol nieuw thuis hebben gevonden, en dat is toch wel heel prettig!

Mijn persoonlijke bestseller waren met stip de Mon Cherie oorbellen, ik geloof dat ik binnen een half uur twee paar verkocht had! Op de foto zie je het laatste paar, die zijn nog te koop ;)

's Avonds bespraken we hoe het was gelopen en bedachten allerlei verbeteringen voor de presentatie, zaken die we deze keer vergeten waren of anders hadden kunnen aanpakken en welke nieuwe producten ook goed zouden verkopen. De belangrijkste conclusie: het was leuk, en we willen vaker op een markt gaan staan! Maar, eerlijk is eerlijk, ik vind het ook wel heerlijk dat ik nu eindelijk al die dingen voor mezelf kan gaan maken die ik al zo lang van plan ben.

Kom naar de Kloosterfair!

(POPPETJE) en veel andere leuke kramen met vintage, kunst, design, antiek, workshops en nog veel meer! Van 10 tot half 6, Huize het Klooster in Zoelmond (tussen Culemborg en Tiel). Zie de site voor meer info!

En weer een gerecycled tasje!

Het lijkt net of ik alleen maar tasjes maak, maar dat is niet waar hoor! Ik haak ondertussen ook gewoon (POPPETJE)s, maar die post ik op de (POPPETJE) sites en de tasjes, die eigenlijk veredeld verpakkingsmateriaal zijn, niet, dus die komen hier terecht. Want ondanks hun nederige doel, doe ik er net zo hard mijn best op als op de echte 'kunstwerken' en ben ik er evengoed trots op.
Dit keer recyclede ik geen kussensloop, maar een blousje. Ik nam het voorpand, met knopen en zakjes en al, en zette daar een paars-wit gestreept stofje achter (op de foto amper te zien, ik had een hoekje moeten omvouwen, maar vergeten). De hengsels zijn gemaakt van de mouwen, waarbij ik er eentje binnenstebuiten gebruikte (zie je bijna niet met dit stofje), zodat het voorhengsel het reepje stof met knoopsgat en het achterhengsel het knoopje om de mouwen op te rollen heeft. Dat is dus dat gekke lusje aan de hengsels, dat natuurlijk open en dicht kan. Nutteloos, maar leuk!

Verder labelde ik vanavond alle poppenkleertjes, wat een takkenklus! En ik draaide een wasje, want tussen alle examen- en fairstress door, was ik natuurlijk bijna vergeten dat ik morgenochtend een danshemdje nodig heb! Nu even een blogje en het laatste (POPPETJE) posten op de sites, en dan ga ik met een of ander domme film kersen haken, want ik denk dat er meer meisjes zijn die kersen in hun oren willen.

Montecavolo

Belofte maakt schuld: het giletje van gister met alle frutsels en fratsels (tadaaaa):

Tom was een gewillig model en het staat hem wel, vind ik. Van het pimpen van het giletje werd ik heel erg blij. Het was even spannend om reepjes t-shirt op een dik gehaakt vestje te naaien, maar dat bleek probleemloos te gaan. Tijdens het opnaaien van de gouden knoopjes (uit de categorie 'knoopjes waarvan ik geen idee heb hoe ik eraan kom, misschien zaten ze nog in mijn oude naaidoosje') zat ik gewoon te giechelen, omdat het zo enorm werd hoe ik het had bedacht! Op de foto komt het trouwens minder goed uit dan in het echt, vind ik. Het geeft precies het militaire/fanfare effect dat het moet voorstellen, maar dan in een soort van bohemian slordige uitvoering. Zelfs het feit dat de knoopjes niet helemaal strak goudkleurig meer zijn, past er fantastisch bij. Het setje heet 'Montecavolo' en maakt deel uit van de (POPPETJE) collectie 'Het circus komt'. Als je de rest van de collectie ook wilt zien, neem dan een kijkje op de (POPPETJE) Hyves of Facebook (hiernaast te vinden). Ik ben er zelf erg trots op ;)

Haken tegen de wol

Vanavond haakte ik weer eens een poppengiletje (zie hier voor het patroon). Eentje die al heel lang op de lijst stond, voor een (POPPETJE) collectie die ik morgen online wil gooien, dus het werd hoog tijd om dat giletje te haken. Toen ik eraan begon, vroeg ik me al af of de wol wel genoeg zou zijn. Ik verzon al hakend een alternatief met een tweede kleur voor het geval dat, maar hoopte toch wel heel hard dat het zou lukken, want ja, het originele ontwerp had ik niet voor niets zo verzonnen. En ik merkte dat ik met die stress van wol tekort steeds harder ging haken. Alsof ik tegen de klok haakte, in plaats van tegen de wol. Het mocht (uiteraard) niet baten: het laatste rijtje van het laatste voorpand kon er niet meer uit. Toen heb ik maar het laatste rijtje van het andere voorpand ook uitgehaald. Beetje rekken en t gaat best. Niemand die het ziet. Heb ik toch mijn zwarte giletje, dat morgen nog een beetje opgesmukt gaat worden en een bijpassend broekje krijgt. Nieuwsgierig? Als het een beetje mee zit, zal ik morgen een foto posten.

Nog twee tasjes

Het werk voor de Kloosterfair gaat hier onverminderd door, van de week zette ik onder andere weer twee tasjes in elkaar:

Het patroontje is simpeler dan simpel en ze zitten dan ook sneller dan snel in elkaar. En dat is mooi, want er is nog zat te maken!

Het grappige is, dat beide tasjes gemaakt zijn van een restje rok: die met de kersjes zie je hiernaast, en van de stipjes heb ik ook een zomerrokje. Van allebei de stofjes heb ik ook al eens een (POPPETJE) gemaakt:

De ruitjes kocht ik allebei speciaal voor (POPPETJE), de rode variant is al veel gebruikt voor de Dutch Design collectie.

Ook de versierseltjes waren zo af, en die kersen bevallen me wel! Die ga ik nog twee een keer maken als oorbellen. En ook die zijn van een kliekje gemaakt: het steeltje is van hetzelfde garen als deze muts, net als het bloemetje, dat gemaakt is van een restant van deze muts en sjaal. Nihil novum sub sole.