Een award en 10 ontboezemingen

En toen kreeg ik toch zomaar weer een award! Van mevr. Snoeshaan. Dankjewel!



En dit is een bijzondere award, want je moet er tien ontboezemingen of weetjes over jezelf bij schrijven. Eigenlijk wel grappig, want zoveel schrijf ik hier niet over mezelf. Jullie hebben mijn halve huis al gezien en natuurlijk wat ik maak, maar nu dus ook een beetje over mijzelf:

Als kind wilde ik schrijfster worden. Dat leek aanvankelijk een goed idee, ik was goed in opstellen schrijven. Maar naar mate ik ouder werd, werden die cijfers minder hoog en begon ik het idee te krijgen dat het wel niet zoveel zou worden met mij als schrijfster. Daarnaast leek het me ook wel eenzaam, zo alleen in je schrijfkamertje, dus ik ging voor 'een taal'. Ik dacht aan tolken, vertalen of ondertitelen.

Hoewel ik de hele middelbare school lang geroepen heb dat ik in ieder geval nooit les zou gaan geven, ben ik dat wel gaan doen. Dat gebeurt er als je Grieks en Latijn gaat studeren, dan valt er niet zoveel te tolken of te ondertitelen. Het leek me toen een hel, maar ik vind het nu geweldig. Zwaar soms, maar wel echt mijn ding.

De oplettende lezer heeft het al gezien: vertalen sloeg ik net over in het rijtje. Dat wil ik namelijk nog wel een keer doen: een Grieks of Latijns werk vertalen. Een tamelijk ambitieus plan, maar ooit ga ik het proberen.

Verder wil ik veel talen spreken als ik later groot ben. Tot nu toe is of wordt er gewerkt aan Nederlands, Engels, Duits, Frans, Nieuwgrieks en Italiaans, daar wil ik Portugees en Spaans nog aan toe voegen. Samen met de klassieken zit ik dan op 10, dat vind ik wel een mooie lijst. Die talen zijn mijn talent, maar tegelijkertijd mijn frustratie: ik heb er gevoel voor, dus ik voel ook heel goed wat ik niet kan.

Als ik alleen ben, bijvoorbeeld thuis of op de fiets, praat ik vaak in mezelf. Ik denk hardop of houd een denkbeeldig gesprek. Als er iemand langsfietst en ik heb het op tijd door, houd ik snel mijn mond.

Ik lees van die foute romannetjes, het liefst over Grieken of Italianen.

Ik dans vaak in de huiskamer, bij gebrek aan spiegel nog wel eens 's avonds met de gordijnen open. Ik kijk uit op een lang plat dak en de dichtstbijzijnde straat is een eind verderop, dus als de achterburen niet uit hun slaapkamerraam kijken, ziet niemand me, hoop ik.

Ik kan niet goed tegen melk en eet weinig suiker, omdat mijn buik daar ook beter op reageert. Bovendien is het natuurlijk gezonder. Om dezelfde redenen eet ik ook zo min mogelijk kant en klare dingen met vage ingredienten en genoeg groente en fruit. Dat het gezond is is de echte reden om het te doen, maar de reden dat ik het volhoud, is dat ik bang ben dik te worden.

Dat laatste is een beetje overdreven, omdat ik een uur heen en terug fiets naar mijn werk en daarnaast elke dag drie keer de school rondloop en twintig keer het klaslokaal en ook nog dans, klim en hardloop (dat laatste maar heel weinig momenteel). Dat doe ik alleen niet omdat ik bang ben dik te worden, maar omdat ik het zo lekker vind. Ik denk dat bewegen mijn verslaving is.

Stiekem ben ik een beetje jaloers op al die bloggers met heel veel volgers. Dat wordt wel steeds minder, want zo langzamerhand heb ik ook een aardig lijstje. Ik kijk ook altijd naar mijn statistieken, want dan zie ik dat ik best veel gelezen word. Toch nog een beetje schrijfster.

En nu moet ik hem natuurlijk doorgeven. Gezien de bijbehorende ontboezemingen ga ik hem geven aan twee blogs die ik pas kort volg, omdat ik die dames nog niet zo goed 'ken', maar toch al wel genoeg heb gezien om ze dit compliment voor creativiteit te geven.  Ominous invasion en Vrolijke Vlaggetjes, aan jullie de eer (en de uitdaging!).