Het nieuwe schooljaar is al weer drie dagen oud. En dat betekent dat ik ook weer op de fiets naar school ga. Vier keer per week, als het niet erg slecht weer is, 16 km over een prachtige route. Het schijnt heel stoer te zijn of heel gestoord, maar ik vind het leuk. Ik moet wel zeggen dat ik kan merken dat ik 7 weken nauwelijks gefietst heb: de eerste keer (op de laatste vrijdag van de vakantie om te gaan klimmen) leverde me aardig zadelpijn op en mijn knieën voelen 's avonds een beetje stijf aan. Maar het is nog steeds niet vermoeiend en heel ontspannend.
Nu ik weer fiets zie ik ook alle bekenden van onderweg weer. Want als je altijd rond dezelfde tijd hetzelfde stuk fietst, krijg je die. Het begint op de pont, met de pontmeneren ('zo, ben je weer in het land?' 'mag je ook weer beginnen?') en andere fietsers die de oversteek maken. Vervolgens ontmoet ik een clubje tieners op weg naar school. Eentje heeft er blijkbaar examen gedaan, en ik zie er ook een paar die ik nog niet kende. Dan is er nog de bouwvakker met de broodtrommel en het rode haar, de herdershond die blaft tegen auto's maar niet tegen fietsen, het kleine meisje van het huis met de trampoline dat altijd hoi roept, het meisje met de krullen en de zonnebril, de rijdende bakker, de man met de twee zwarte hondjes, het jongetje met krullen en zijn herdershond en de meneer op de fiets met de pet die altijd goedemorgen en fijn weekend zegt (en soms zegt hij er stiekem schoonheid bij, dat is een beetje jammer). Ook het oude mannetje met het hondje en de schapen zei me vandaag weer vriendelijk gedag en de jack russel die ik ervan verdenk een beetje getikt te zijn liep ook op straat. Gelukkig heb ik de enge zwarte hond die mij twee keer achterna is gekomen nog niet gezien.
Een bekende heb ik nog gemist, en dat is de hond die altijd een sprintje trekt naar het laatste hek waar hij kan komen als ik langs fiets. Hij moet daarvoor een enorme omweg achter de schuur langs maken, maar hij wint het altijd. En blaft me dan vrolijk na. Hij maakt me ook vaak aan het schrikken door uit het niets te blaffen als ik langskom (dan is het hek dicht en kan hij niet meerennen), maar ondanks dat is hij toch wel mijn favoriete vriend van onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten