Herten in de tuin

Ik houd van hertjes. Even voor de duidelijkheid: daar versta ik dan ook reeën onder. Waarschijnlijk omdat we vroeger altijd hertjes gingen voeren in het park. Lieve mama-herten, hele schattige baby-hertjes en dan zo'n groot en altijd een beetje booskijkend papa-hert, dat je eigenlijk niet durft te voeren. Als we in het bos gingen wandelen, vroeg ik me altijd af waar de hertjes zich dan verstopten. Die schenen dan namelijk te slapen en ik kon me niet voorstellen dat ze dan niet regelmatig liggend op de grond door wandelaars werden gezien (want wilde hertjes zijn verlegen, dus die zouden dat niet willen!). Een mysterie, die herten.
En ook nu is het altijd nog een beetje magisch als je er een ziet. Alhoewel, we zijn van de zomer met de scouting op kamp geweest bij Zandvoort, en op dat terrein zaten zoveel herten, dat het na drie dagen bijna doodgewoon was om af en toe oog in oog te staan met  zo'n beest op 5 meter afstand. Ze stonden in de keuken. Dus konden we eindelijk een van de favoriete scoutingliedjes naar waarheid zingen: 'oh oh, ik heb zo'n last, van herten in de tuin, van herten in de tuin...'

Hier bij Huize Judith lopen er geen herten in de tuin, dan zouden ze eerst het dak op moeten klimmen (dus zolang de Sint ze niet in dienst neemt, zal dat wel niet gebeuren), maar er loopt sinds gister wel een hertje in de woonkamer. En daar heb ik helemaal geen last van, dat vind ik geweldig! Ik heb hem gekocht bij de Roode Haen, toen we onze (POPPETJE) kinders erheen gingen brengen. Hij keek me al maandenlang smekend aan als ik in de winkel kwam, en nu ben ik dus gezwicht. Hij heeft alleen nog geen naam. Dus als iemand een suggestie heeft? Let op, als je reageert, scroll dan na het posten nog even naar beneden, je moet ook nog een woord overtypen voor de anti-spam, anders komt je reactie niet aan.

En dan nu: mijn rennende hert!