Gisteren hebben we met veel verdriet onze Domino laten inslapen. Hij was erg ziek en we wilden hem niet laten lijden, maar het was wel moeilijk om na 17 jaar afscheid te nemen. Vanaf mijn 8e heb ik lief en leed met hem gedeeld. Hij beschermde huis en tuin tegen vreemde katten, deed ons regelmatig muizen kado en was vooral heel gezellig en heel lief. Het is gek dat hij er niet meer is.
Maar, zoals hij zelf postuum zei: 'Whaaa, ik ben nu een engeltje ik!!' Wij vergeten hem niet.
Wat ik toen nooit had gedacht, is dat ik hem nu nog steeds met enige regelmaat echt mis. Hij (en ook zijn zuster Pluisje overigens, die ruim een maand later wegliep en nooit meer terug kwam) verschijnt ook nog regelmatig in mijn dromen. En misschien is dat ook niet zo gek, want de 'ideale man', zoals ik ooit over hem schreef (februari 2007), is natuurlijk moeilijk te vervangen:
Lief, stoer, knap, stijlvol, knuffelbaar... en een dappere ridder. O ja, en hij is van mij!
Onderstaand persbericht ontving ik afgelopen week van mijn moeder:
Even een berichtje van het front, het muizenfront.
Vanavond is er weer een slachtoffer gevallen in de achtertuin door de verschrikkelijke Domino. Hij jongleerde met de arme spitsmuis, die blijkbaar in het donker dat zwarte gevaar niet zag aankomen. Nadat hij hem dood had gebeten droeg hij het muisje triomfantelijk de woning in en gaf nog een show van jongleerkunst. Pluis zat ademloos en jaloers toe te kijken. Gelukkig nam het vrouwtje de muis weg en bracht die naar zijn laatste rustplaats, in dit geval de groene kliko. Tot zover dit bericht.....
Kijk en huiver van de opnames.
Niet dat hij altijd zo heldhaftig was... soms was hij ook gewoon een beetje een sufferd (september 2008):
Domino dacht dat hij wel uit de sloot achter de tuin kon drinken. Dat kon ook wel...alleen zou je het misschien eerder zwemmen dan drinken noemen. Of misschien dacht ie dat het kroos gras was? Hoe dan ook, het resultaat was deze verzopen kat.
Hij was mijn vriendje, het enige vriendje dat altijd lief voor me was, zoals ik in tijden van liefdesverdriet nogal eens opmerkte.
Tegenwoordig hangen er nog meerdere foto's van Domino in mijn huis en hij heeft een speciaal herdenkingsplekje in de kast, met een foto uit zijn jonge jaren, een kaarsje en een engeltje dat ik kort na zijn dood voor hem maakte. Een kat zal er ooit vast wel weer komen, een vervanger van Domino niet.
Ah, dat is mooi.
BeantwoordenVerwijderenDe Snoezepoes vertelde me zojuist dat hij ervan overtuigd is dat Domino een wel heel erg gelukkige poes geweest moet zijn met zo'n lief vrouwtje! ;)