Als meisje woonde ik in een 'achterstandsbuurt'. Het viel reuze mee hoor, het was er heel leuk, maar er woonde wel een verhoogd percentage alleenstaande (bijstands)moeders, asociale Nederlanders en (doorgaans wel vriendelijke en beschaafde) allochtonen. Mijn vriendinnetje en ik zeiden altijd dat dat een mooi verhaal zou opleveren als we later rijk en beroemd waren.
Toen ik mijn eerste galajurk (voor het legendarische kerstbal op school waar je vanaf de 3e klas naartoe mocht) had gekocht bij de kringloopwinkel, kwam daar een nieuw verhaal bij: als ik beroemd was, zou ik in die jurk op de rode loper verschijnen, en nadat alle bladen hadden geschreven hoe goed ik eruit had gezien, zou ik onthullen dat ik het ding voor 15 gulden in de kringloop had gekocht. Ik heb de jurk nog steeds en kan hem ook nog aan, dus die droom is er nog altijd (hoewel ik inmiddels wel mooiere tweedehandse exemplaren heb, dus misschien wordt het toch een andere jurk). Tot die tijd haal ik dezelfde truc uit op ieder galafeestje ('mooie jurk' 'ja, tweedehands' 'echt?!?!'), ook leuk!
Er is nog een andere, misschien nog wel betere reden om beroemd te worden, maar die is gelijk ook een stuk ambitieuzer. Daarvoor moet mijn faam namelijk wel tot in Amerika reiken. Want daar gaan alle beroemde mensen, van de Backstreetboys tot Jack Black en van Katy Perry tot Michelle Obama, op bezoek in Sesamstraat, waar een van mijn allergrootste helden woont: Elmo! Eerlijk gezegd lijkt het me best vervelend om beroemd te zijn, maar geïnterviewd worden door Elmo of een liedje met hem zingen, dat lijkt me wel het einde. Tot die tijd zing ik mee met de tv (nou ja, de computer, maar dat rijmt niet), met deze bijvoorbeeld:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten