Mutsjes

Vorig jaar kwam ik ze tegen in de supermarkt, dit jaar zag ik ze al ergens in blogland voorbij komen en las ik de aankondiging op het pak: de mini-mutsjes voor het goede doel van smoothiemerk Innocent.

Leuke actie, maar vooral leuk vond ik de omschrijving van de website:

(en klik vooral ook even op dat plaatje van een schaap!)

En die muts van vorig jaar? Die heeft een hele goede bestemming gevonden: Elmo's hondje Bello heeft een heerlijk warm hoofd en loopt er bovendien fashionable bij.

Bij de (POPPETJE)dokter

Na de Rome-reis kwam (POPPETJE) Guiot met mij mee naar huis om gerepareerd te worden. Ik ben namelijk naast (POPPETJE)designer ook (POPPETJE)dokter. De patient moest even wachten, want de benodigde kleur garen was op en de (POPPETJE)dokter was zo druk met haar andere baan, dat ze pas na een paar weken naar de wolwinkel kon. Gelukkig was het gezellig in de wachtkamer, want al mijn eigen (POPPETJE)s waren heel blij Guiot te zien!

Toen de dokter eindelijk naar de winkel ging, bleek de kleur van Guiots jasje niet meer in het assortiment te zijn. Gelukkig bestaat er nog wel een kleur die erop lijkt én was er nog een klein restje legergroen in huis, want dit keer was de (POPPETJE)dokter eigenlijk meer kleermaker dan dokter. Guiot had namelijk een betere constructie in zijn jasje nodig om op zijn stokje te blijven hangen, en zijn label zat los.

 

 

Ik haakte een (lichtgroen) buisje dat om het stokje past en naaide dat (met legergroen!) in zijn jasje. 

 

 

Daarna zette ik het label weer vast en was Guiot weer in uitstekende conditie. Morgen gaat hij mee naar school en dan mag hij weer naar huis! We zullen hem hier missen, maar gelukkig weet ik dat ik hem in Rome weer zie.

 



In memoriam Domino

Deze week was het alweer 4 jaar geleden dat mijn lieve Domino overleed. Ik blogde toentertijd op Hyves en schreef het volgende bericht:

Gisteren hebben we met veel verdriet onze Domino laten inslapen. Hij was erg ziek en we wilden hem niet laten lijden, maar het was wel moeilijk om na 17 jaar afscheid te nemen. Vanaf mijn 8e heb ik lief en leed met hem gedeeld. Hij beschermde huis en tuin tegen vreemde katten, deed ons regelmatig muizen kado en was vooral heel gezellig en heel lief. Het is gek dat hij er niet meer is.
Maar, zoals hij zelf postuum zei: 'Whaaa, ik ben nu een engeltje ik!!' Wij vergeten hem niet.



Wat ik toen nooit had gedacht, is dat ik hem nu nog steeds met enige regelmaat echt mis. Hij (en ook zijn zuster Pluisje overigens, die ruim een maand later wegliep en nooit meer terug kwam) verschijnt ook nog regelmatig in mijn dromen. En misschien is dat ook niet zo gek, want de 'ideale man', zoals ik ooit over hem schreef (februari 2007), is natuurlijk moeilijk te vervangen:

Lief, stoer, knap, stijlvol, knuffelbaar... en een dappere ridder. O ja, en hij is van mij!

Onderstaand persbericht ontving ik afgelopen week van mijn moeder:

Even een berichtje van het front, het muizenfront.
Vanavond is er weer een slachtoffer gevallen in de achtertuin door de verschrikkelijke Domino. Hij jongleerde met de arme spitsmuis, die blijkbaar in het donker dat zwarte gevaar niet zag aankomen. Nadat hij hem dood had gebeten droeg hij het muisje triomfantelijk de woning in en gaf nog een show van jongleerkunst. Pluis zat ademloos en jaloers toe te kijken. Gelukkig nam het vrouwtje de muis weg en bracht die naar zijn laatste rustplaats, in dit geval de groene kliko. Tot zover dit bericht.....

Kijk en huiver van de opnames.

 

 

Niet dat hij altijd zo heldhaftig was... soms was hij ook gewoon een beetje een sufferd (september 2008):

Domino dacht dat hij wel uit de sloot achter de tuin kon drinken. Dat kon ook wel...alleen zou je het misschien eerder zwemmen dan drinken noemen. Of misschien dacht ie dat het kroos gras was? Hoe dan ook, het resultaat was deze verzopen kat.

Hij was mijn vriendje, het enige vriendje dat altijd lief voor me was, zoals ik in tijden van liefdesverdriet nogal eens opmerkte.

Tegenwoordig hangen er nog meerdere foto's van Domino in mijn huis en hij heeft een speciaal herdenkingsplekje in de kast, met een foto uit zijn jonge jaren, een kaarsje en een engeltje dat ik kort na zijn dood voor hem maakte. Een kat zal er ooit vast wel weer komen, een vervanger van Domino niet.

Beroemd

Ik zal wel nooit beroemd worden, ik zou niet weten waarmee (met mijn gedrag word je eerder een multitalent dan een supertalent in iets en ik ben te eigenwijs om ooit iets te doen waar 'het grote publiek' wild van gaat worden) en ik geloof eerlijk gezegd dat ik er ook niet goed in zou zijn, maar soms droom ik er toch van. Niet dat ik zo graag beroemd wil zijn, maar het zou toch een paar leuke mogelijkheden opleveren.

Als meisje woonde ik in een 'achterstandsbuurt'. Het viel reuze mee hoor, het was er heel leuk, maar er woonde wel een verhoogd percentage alleenstaande (bijstands)moeders, asociale Nederlanders en (doorgaans wel vriendelijke en beschaafde) allochtonen. Mijn vriendinnetje en ik zeiden altijd dat dat een mooi verhaal zou opleveren als we later rijk en beroemd waren.
Toen ik mijn eerste galajurk (voor het legendarische kerstbal op school waar je vanaf de 3e klas naartoe mocht) had gekocht bij de kringloopwinkel, kwam daar een nieuw verhaal bij: als ik beroemd was, zou ik in die jurk op de rode loper verschijnen, en nadat alle bladen hadden geschreven hoe goed ik eruit had gezien, zou ik onthullen dat ik het ding voor 15 gulden in de kringloop had gekocht. Ik heb de jurk nog steeds en kan hem ook nog aan, dus die droom is er nog altijd (hoewel ik inmiddels wel mooiere tweedehandse exemplaren heb, dus misschien wordt het toch een andere jurk). Tot die tijd haal ik dezelfde truc uit op ieder galafeestje ('mooie jurk' 'ja, tweedehands' 'echt?!?!'), ook leuk!

Er is nog een andere, misschien nog wel betere reden om beroemd te worden, maar die is gelijk ook een stuk ambitieuzer. Daarvoor moet mijn faam namelijk wel tot in Amerika reiken. Want daar gaan  alle beroemde mensen, van de Backstreetboys tot Jack Black en van Katy Perry tot Michelle Obama, op bezoek in Sesamstraat, waar een van mijn allergrootste helden woont: Elmo! Eerlijk gezegd lijkt het me best vervelend om beroemd te zijn, maar geïnterviewd worden door Elmo of een liedje met hem zingen, dat lijkt me wel het einde. Tot die tijd zing ik mee met de tv (nou ja, de computer, maar dat rijmt niet), met deze bijvoorbeeld:

Josje showt de eerste winteritems

Ik haakte een col/sjaal en een muts/hoedje met lekker dik tweekleurig garen. Supersnel en vooral voor de muts vind ik het stevige resultaat ideaal: deze muts blijft goed op je hoofd zitten, zonder strak te zijn! Mijn eigen winterproject vordert ook gestaag na een retourtje bus vandaag naar school. En ondertussen wordt er ook nog gewoon in het klein gehaakt, daar hoop ik binnenkort wat van te laten zien!