Als mijn talen mensen waren...

...dan konden we het goed vinden!

Nederlands zou een familielid zijn, iemand die ik van kinds af aan al mocht, met wie ik goed kan praten en samenwerken en met wie ik veel plezier heb. We hebben veel samen meegemaakt en aan een half woord genoeg.

Duits is dan een vriend van de familie of een familielid wat verder weg. Zo iemand die er al was toen je een kind was en met wie je naarmate je ouder werd, zelf ook meer contact kreeg. Vertrouwd, maar niet heel close.

Engels is een oude vriend of vriendin, iemand die ik al lang ken. We komen elkaar in het dagelijks leven veel tegen en hebben een vanzelfsprekend contact. We kennen elkaar goed en de relatie is gezellig en ontspannen.

Frans is ook een oude vriend, maar dan iemand met wie het contact is verwaterd. We spreken elkaar zelden en zijn niet erg meer op de hoogte van elkaars doen en laten. Toch weet ik, dat als ik weer contact zoek, het weer zal zijn als vanouds. Dat komt wel weer.

Een bijzondere band heb ik met Oud-Grieks en Latijn. Doordat het oude talen zijn, is het contact wat afstandelijker dan met de moderne talen, maar ik ken ze al wel lang en heel goed. We kunnen goed samenwerken met z'n drieën en hebben daarbij veel plezier. Ondanks dat ze wat verder van me afstaan, hebben we trouwens wel degelijk ook een persoonlijke emotionele band en ik hoef denk ik niet te zeggen dat ik ontzettend veel van ze houd.

Nieuw-Grieks heb ik leren kennen omdat vrienden ons zo graag aan elkaar wilden voorstellen. Ik was in eerste instantie niet bijzonder geïnteresseerd, maar gaf het een kans omdat ik wist dat Oud-Grieks en Nieuw-Grieks ook close zijn (wat ik zag als een aanbeveling natuurlijk) en werd al snel toch hopeloos verliefd. De relatie was een tijd heel intens, maar de afstand heeft de liefde uiteindelijk toch wat bekoeld. Echt weg zijn de gevoelens nooit gegaan, maar ze raakten wel heel erg op de achtergrond en we hebben al een tijd heel weinig contact.

En dan Italiaans. Die vond ik eigenlijk al interessant voor ik Nieuw-Grieks leerde kennen, maar ik was een beetje verlegen en ondernam geen actie. Toen we elkaar af en toe tegen begonnen te komen, heb ik voorzichtig toenadering gezocht, maar het heeft lang geduurd voordat ik echt een gesprek durfde aan te knopen. Inmiddels hebben we dagelijks contact, al blijft de afstand toch een belemmering, en klikt het super. Het is een liefde die me heel erg inspireert.

En nu heb ik plannen om naar Griekenland te gaan van de zomer. Zoek ik voorzichtig weer toenadering tot Nieuw-Grieks, maar ben ik ook bang de relatie met Italiaans daarmee te schaden. Grieks is mijn oude liefde en exotisch en interessant, maar met Italiaans heb ik inmiddels iets opgebouwd dat ik met Grieks al lang niet meer heb. Toch denk ik dat het met Grieks ook wel weer goed kan komen. Ik kan en wil niet kiezen, en ben dus blij dat mijn talen toch geen mensen zijn...