Gehaakte collega

Ik was er even niet, want ik zat in Rome, met de 5e klas. En hoewel ik de jaarlijkse Rome-reis zeker als een van de leukste dingen van mijn werk beschouw, is het ook best zwaar om 5 dagen met een groep pubers in moordend tempo een overdosis cultuur te doen.
Gelukkig mag ik altijd op pad met een collega met wie ik een superteam (al zeggen we het zelf) vorm. Na 3 jaar samenwerken zijn we aardig op elkaar ingespeeld. In Rome loopt hij altijd voorop en doet de route, ik loop achteraan en houd de groep bij elkaar. Daarbij klaagden de leerlingen echter wel eens dat hij niet zo lang is en daardoor niet goed te zien. Vorig jaar werd het idee geopperd dat hij als een echte gids met iets herkenbaars op een stokje moest lopen. Een van de leerlingen kwam toen met het briljante idee dat ik een (POPPETJE) van hem moest maken. Ik hield er daarna een heel jaar bewust mijn mond over en kon hem afgelopen week op het vliegveld dus verrassen met een gehaakte versie van hemzelf.

Vervolgens had ik 5 dagen lang het genoegen eens met eigen ogen te aanschouwen dat mijn creatie in zeer goede handen is bij zijn nieuwe eigenaar. Als het (POPPETJE) niet in dienst was bovenop zijn stokje, mocht hij vanuit zijn broekzak Rome bekijken, met een regelmatige aai over zijn bolletje.

Ook de leerlingen waren fan (slechts een meisje voelde zich enigszins voor schut) en al snel had (POPPETJE) een eigen karakter en een eigen plek in de groep. Hij bekeek alle monumenten aandachtig, hield de groep nauwlettend in de gaten vanuit zijn hoge positie en kreeg zelfs eten aangeboden in het restaurant. Al snel bleek ook dat hij net zo van cola houdt als zijn grote vriend.

Hij krijgt een hoofdrol in het filmpje van de reis en ook op de fotoposter, die ik altijd maak voor in het lokaal, zal hij zeker een plekje krijgen. En mocht ik me nog gaan vervelen, dan heb ik nu zeker 10 leerlingen die ook een mini-versie van zichzelf willen...