Reclame

Ik heb geen tv. Dat is geen principiële keuze, maar toevallig zo gegroeid: ik had er geen toen ik op kamers zat en kwam er na het verhuizen naar mijn appartement achter dat ik mijn huis er niet op ingericht had en er simpelweg geen geschikte plek was om hem neer te zetten. Ik miste hem ook niet, dus het is zo gebleven. Mijn computer weigert bovendien alle uitzending gemist filmpjes, dus ik kijk alleen af en toe eens bij iemand ander thuis tv. Als ik eraan denk en tijd heb, kijk ik het journaal online (dat doet ie wel).

Ik dacht dat je zonder tv een hoop zou missen waar je dan niet over mee zou kunnen praten, maar dat blijkt nauwelijks een issue te zijn. Spraakmakende programma's vinden hun weg naar jou toch wel en alleen maar weten wat voor een soort programma het is, blijkt genoeg kennis voor het gemiddelde gesprek. Niemand kijkt alles, dus 'dat kijk ik niet' valt helemaal niet op. Als ik het niet zo leuk zou vinden om zo nu en dan eens te vertellen dat ik geen tv heb om al die verbaasde gezichten te zien, zouden waarschijnlijk maar weinig mensen het weten.

Er is één uitzondering: reclame. Die kijkt wel bijna iedereen, of ze het nu willen of niet. En daar blijk ik af en toe wel iets gemist te hebben. Mensen refereren namelijk aan reclames, vaak als grap, en die link mis ik dan dus. Soms zie ik ook een keer wel een blok reclame en snap dan ineens wat iemand heeft gezegd.

Gelukkig is er ook andere reclame, waar je geen tv voor nodig hebt (ik vind het vaak namelijk wel leuk). Twee reclames waar ik heel blij van word: het Martini-filmpje met muziek van Caro Emerald (op youtube te vinden, dus ook voor mij beschikbaar) en de poster met Orlando Bloom van Hugo Boss die momenteel in de etalage van de drogist hier hangt.