Ik heb de laatste tijd weer eens wat meer aanleiding gehad om na te denken over wie ik ben en waar ik voor sta. De conclusie bleek steeds weer dat ik dat als ik erover nadenk heel goed weet en dat ik er blij mee ben. Ik ga de kant op die ik op wil, een fijn gevoel.
Een interessante ontdekking die ik ergens in dit proces deed: mijn helden zijn altijd mannen. Niet dat er geen vrouwen zijn die ik bewonder, zeker wel, maar degenen die me echt raken en vooral ook inspireren, zijn mannen. Leuke mannen - op welke manier dan ook - die iets goed kunnen dat ik ook wil en daarmee heel goed zijn voor mijn creativiteit, want voordat ik dat ideaal kan nastreven, moet ik het eerst omzetten naar een meisjesvariant. Misschien ben ik te eigenwijs om een vrouw als held te hebben. Of misschien probeer ik gewoon het meisje te zijn dat zo'n man leuk zou vinden - op welke manier dan ook.
En hoewel het de helden zijn die me inspireren, zijn het de hufters die me ook daadwerkelijk tot actie aanzetten. Een belediging, onrechtvaardig behandeld worden, een gebroken hart, het gevoel niet voor vol aangezien te worden, een afwijzing: dat soort dingen worden in mijn hoofd een soort uitdaging en daarmee inspiratie om te laten zien wat ik waard ben.
Vroeger waren het vooral de jongens op wie ik verliefd was die deze beide vormen van inspiratie verzorgden, maar sinds er geen vriendje meer in mijn leven is, komen er steeds meer helden bij. Echt, mijn leven barst van de inspiratoren, de een nog leuker dan de ander, en eigenlijk ben ik op allemaal een beetje verliefd. Op hen en op alle goede ideeën die ze me geven. Lucky me. En dankjulliewel, heren!
I've had some reasons recently to think about who I am and what I stand for. Every time the conclusion turned out to be I know that very well, when I think about it, and I am happy with it. I am going in the direction I want to go, a good feeling.
An interesting discovery I made somewhere in this proces: my heroes are always men. It's not that there are no women I admire, there sure are, but the ones that really move me and above all inspire me, are men. Nice men - in any possible way - who are good at something that I want too and that way are very good for my creativity, since in order to try and reach that ideal, I'll have to make it into a girls' version first. Maybe I am just too much my own person to have a woman as a hero. Or maybe I am just trying to be the girl such a man would like - in any possible way.
And though it's the heroes who inspire me, it's the jerks that actually get me into action. An insult, being treated unfairly, a broken heart, the feeling of not being taken seriously, a rejection: that kind of things in my head become a sort of challenge and an inspiration to show what I am worth.
It used to be the guys I was in love with that took care of both these forms of inspiration, but ever since there is no boyfriend anymore in my life, there are just more and more heroes in it. Seriously, my life is full of inspirators, one even nicer than the other, and in fact I am a little in love with all of them. With them and all the good ideas they give me. Lucky me. And thank you, gentlemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten